Idea i technika makijażu permanentnego powstała w Azji ponad dwa tysiące lat temu.

Ze względu na skąpe owłosienie Azjatom często brakowało brwi i rzęs. Z tego powodu, aby zatuszować braki i podkreślić urodę dorysowywali sobie brakujące/przerzedzone brwi, a także malowali kreski na powiece, aby imitowały one rzęsy i sprawiały wrażenie, że są gęste.

Przyrządami używanymi do wykonania kresek były cienkie pręciki bambusa, włókna jedwabiu oraz barwników pochodzenia roślinnego. Pigment był wprowadzany pod skórę przy pomocy owiniętej włóknem oraz nasączonej barwnikiem igły, którą umieszczano na bambusowym pręciku.

Najważniejsza zasada wykonywania makijażu permanentnego nie uległa zmianie i w dalszym ciągu polega na tym samym, czyli wprowadzeniu pigmentu do odpowiednich warstw naskórka.

Dzięki szybkiemu rozwojowi mikropigmentacji i nowoczesnym urządzeniom makijaż permanentny stał się nie tylko szybszy w wykonaniu, ale również bezpieczniejszy. Unowocześnienie w tej dziedzinie spowodowało, że wykonanie makijażu permanentnego stało się bardziej precyzyjne, mniej bolesne, a osoba poddana zabiegowi nie musi być wykluczona z życia społecznego.

Metoda makijażu permanentnego zyskała swoja popularność w Ameryce Północnej oraz Europie Zachodniej w 1984 r., kiedy to podczas kongresu kosmetycznego w Nowym Jorku został on zaprezentowany przez Chinke Czeng Ming Ming.